Vrijdag 12 februari: een dagje ER2

Vandaag ben ik ER2, wat betekent dat ik samen met m'n team pas aan de bak hoef als er 2 of meer patiënten tegelijk binnen komen. Dus meestal lekker de tijd om uit te slapen en te sporten enzo. En inderdaad vanmorgen pas om kwart over negen wakker geworden, nog even lekker liggen lezen in bed en toen mezelf in m'n sport out-fit gehesen.

Op weg naar de gym kwam ik onze Australische anesthesioloog tegen die riep dat er geheid patiënten binnen zouden komen als ik in de gym zou staan, iets wat inderdaad gebeurd was op dag 1 dat het Australische team in charge was.
Eenmaal in de gym stond ik lekker los te gaan op de cross-trainer, onder begeleiding van 'Scooter, back in tha house, yeh!' en meer dansmuziek van topkwaliteit. Ik zag Ray, de verpleegkundige van mijn team, tegenover me op de hardloopband staan en dacht: dat is handig, hij heeft een portofoon bij zich, dus dan hoor ik het ook gelijk als ze ons nodig hebben.
Er zijn niet genoeg portofoons, dus als dokter van ER2 heb je geen eigen porto bij je. Wel staat er bij de ingang van het ziekenhuis een bord met al onze namen, die je bij verlaten van het ziekenhuis moet verschuiven naar de locatie waar je heen gaat, zodat ze je in geval van nood snel kunnen vinden.

Ray was nog geen 10 minuten de gym uit, toen Guy, m'n commandant opeens voor m'n neus stond: 'we hebben je nodig!' In een stevige looppas (voorzichtig, je breekt zo je enkel op het onregelmatige terrein) richting ziekenhuis. Bezweet en al, in m'n sportkleding met m'n I-pod nog in m'n oren kwam ik aan op de spoed: 3 gewonden onderweg, 1 zwaargewond, 2 matig zwaargewond, ETA (estimated time of arrival) 5 minuten. Geen tijd meer dus om terug te gaan naar m'n fab, dus maar snel een groen OK-pak uit de kast getrokken. Enerzijds om m'n eigen kleren niet bloot te stellen aan bloed, zweet, braaksel en andere lichaamsvloeistoffen, anderzijds omdat ik dacht dat eventuele local-gewonden niet zo gecharmeerd zouden zijn van een vrouwelijke dokter in een hockey-rokje....!

Ik stapte net in chirurgisch groen de spoed weer op toen onze ambulance terugkwam van de heli-landing-site. Met achterin maar 1 gewonde.... De melding was niet helemaal compleet geweest, 2 gewonden gingen naar andere ziekenhuis. Geen werk voor mijn team dus, maar ach, dit soort acties houden je scherp, moet je maar denken!

Zondag 21 februari: Masscal

Op andere dagen word je zeker niet voor niets gealarmeerd! Op zondag draaien we ook hier zondagsdiensten en het was heerlijk weer, dus ik lag met wat andere mensen lui met een boek op de bank in onze tuin toen de melding binnenkwam: 5 gewonden categorie B (matig zwaargewond, niet direct levensbedreigend) door een bermbom-explosie. Wij zouden er daarvan 3 binnenkrijgen, en onze Amerikaanse buren 2. Terwijl we bezig waren met de voorbereidingen veranderde de melding meerdere malen. Het waren er waarschijnlijk 7 (waarvan 4 voor ons) en het waren waarschijnlijk categorie A's (zwaargewond). Bovendien moesten we er rekening mee houden dat het Taliban-strijders waren!

Nou wordt sowieso iedere patiënt die van buiten het kamp binnenkomt voor de ingang van ons ziekenhuis 'gesearched': er wordt gekeken of hij niet nog wapens of munitie op zijn lichaam heeft. Maar als je weet dat het mogelijk boefjes zijn, is iedereen wel extra alert, dragen onze tolken maskertjes om niet herkenbaar te zijn en doen wij onze naamlinten af.

Het aantal gewonden bleef veranderen in de melding, dus om op alles voorbereid te zijn gingen we uit van een masscal (mass casualties): meer slachtoffers dan ons ziekenhuis onder normale omstandigheden aan kan, met andere woorden: een rampscenario. Onze recovery werd extra ER ruimte en in een brede gang werden nog eens 4 trauma-opvangpunten ingericht. Alle spullen hiervoor staan standaard klaar, dus het kost weinig tijd. Extra teams werden samengesteld (ik werd team 4) en iedereen begon aan de voorbereiding op z'n eigen werkplek. Het is bijzonder om te zien wat adrenaline met verschillende mensen doet. De één wordt er scherp en gefocust van, terwijl de ander de neiging heeft om rond te gaan rennen (nooit rennen in het ziekenhuis!) als een kip zonder kop. Maar overall heerste er een sfeer van concentratie en alertheid.

Binnen 10 minuten kregen we de eerste patiënten binnen: een kind, een vrouw en een man. Waren dit Taliban-strijders?!? Vlak daarna reden ons eerste team opnieuw naar de heli-landingsite en kregen we nog 4 gewonden, in totaal dus 7 categorie A's: onze uitgebreide voorbereidingen waren niet voor niets! Terwijl ieder team met z'n eigen patiënt(en) bezig was, werden er in de tussentijd prioriteiten gesteld: hoe stabiel is jou patiënt? Bij wie worden er als eerste foto's gemaakt? Wie gaat er als eerste naar OK (operatiekamer)? Gelukkig liep alles goed en hebben al onze patiënten het overleefd.

Pas later hoorden we wat er echt aan de hand was en wat jullie waarschijnlijk allemaal via de kranten en het journaal hebben gehoord: onze patiënten, waarschijnlijk allemaal burgers, waren gewond geraakt bij een NAVO-luchtaanval die bedoeld was voor talibanstrijders. Bij diezelfde aanval kwamen zeker 27 mensen om het leven, waaronder vrouwen en kinderen.... Zo'n boodschap hakt er wel in: deze mensen zijn gewond geraakt of zelfs overleden door 'onze' schuld.....

In de dagen daarna wordt ons ziekenhuisje overspoeld door aandacht van generaals, hooggeplaatste Afghanen, NAVO-mensen en niet in de laatste plaats de media. Hopelijk is er voor de gewonden en de nabestaanden van de overledenen over een jaar, 5 jaar, 20 jaar nog net zo veel aandacht.

Woensdag 3 Maart: Hieperdepiep!

Gelukkig maken we niet alleen maar indrukwekkende dingen mee, maar is er ook genoeg tijd voor ontspannende dingen en veel lol! Een dagje schietbaan om je schietvaardigheden op peil te houden bijvoorbeeld, een avondje carnaval vieren, Rafaëlla (van Idols) die komt optreden en mijn verjaardag 2 dagen geleden!

Ik dacht eerst dat een verjaardag hier misschien een beetje ongemerkt voorbij zou gaan, maar niks was minder waar! 's Ochtends was m'n slaap-fab helemaal versierd met balonnen en slingers en toen ik naar het toiletgebouw ging hing daar een grote foto van mij met 'Dr. Nienke 28, gefeliciteerd!' Erg leuk! De grote berg post die maandag gearriveerd was had ik braaf dichtgelaten tot m'n verjaardag, dus de hele dag door liep ik met een big smile op m'n gezicht kaartjes te lezen en enveloppen en kadootjes open te maken! 's Middags, tijdens het dagelijkse update-praatje met het hele ziekenhuis werd er voor me gezongen en was er taart. En 's avonds ben ik met m'n-beste-door-defensie-opgelegde-vrienden-uit-het-ziekenhuis gaan eten in de Echo's (niet echt een restaurant, meer een soort kantine, maar 's wat anders dan de eetzaal waar je 3 keer per dag zit!). Daar kreeg ik ook nog kadootjes van m'n collega's!

Ondanks het gemis van thuis zijn heb ik me dus ontzettend jarig gevoeld!

Liefs,
Nienke

P.S. bedankt voor alle lieve verjaardagspost!