Ruim 2 weken geleden kwamen onze opvolgers binnen (voor de Gemini-ers: Sharon dus!) en nadat zij een beetje bijgekomen waren van de reis kon het inwerken gaan beginnen. In de loop van de dagen die volgden namen zij langzaam maar zeker steeds meer taken van ons over. Aan de ene kant fijn, want dat betekende dat onze terugkeer steeds dichterbij kwam, aan de andere kant erg raar om vreemde mensen in 'ons ziekenhuisje', op 'mijn spoedeisende hulp' aan het werk te zien....

Vorige week zaterdag werd het inwerken afgesloten met de TOA (transfer of autority). Vanaf dat moment was het ziekenhuis voor de opvolgers en kon voor ons het lange wachten beginnen. We sliepen niet langer in onze eigen Fab's (daar mochten de opvolgers in) maar in tenten, hadden geen werk meer te doen en ons vliegtuig naar KAF (Kandahar Air Field) zou pas woensdag vertrekken. Dus doodden we de tijd een beetje met volleyballen, pokeren, filmpjes kijken en luieren. Gelukkig wist ik het voor mezelf nog een beetje spannend te maken want maandagavond werd ik ziek. En aangezien mijn commandant het geen goed plan vond om de hele nacht brakend op een veldbedje in een koude tent te liggen, werd ik opgenomen in m'n eigen ziekenhuisje.....!

Dinsdag voelde ik me ondanks vocht via het infuus en medicijnen nog zo belabberd, dat er al gesproken werd over of ik überhaupt de dag daarna mee kon vliegen naar KAF! Maar het laatste wat ik wilde was wel alleen achterblijven terwijl de rest vertrok, dus volledig opgetopt met vocht en medicijnen tegen de koorts en de misselijkheid hebben m'n collega's me woensdag in het vliegtuig gehesen. Hoewel de korte reis een kwelling was, was ik blij dat ik mee kon! Eenmaal op KAF had ik gelukkig tijd om bij te komen en heb ik de rest van de dag lekker op een veldbedje gelegen.

Nog even maakte ik me zorgen dat ik niet verder mocht vliegen omdat ze in het verleden mensen met koorts richting Kreta weigerden (ik denk i.v.m. de Mexicaanse griep), maar gelukkig werd er bij ons geen temperatuur meer gemeten!

In de nacht van donderdag op vrijdag vlogen we van KAF naar Minhad, niet in een Hercules zoals op de heenweg maar met een Amerikaanse C17: een stuk groter én sneller! In Minhad mochten we onze helm, scherfvest, wapen en verplaatsingsuitrusting inleveren dus vanaf daar hadden we alleen nog maar een gewone tas, handbagage en een labtoptas: heerlijk!

Na een uurtje vlogen we door naar Kreta en toen kon het vakantie gevoel beginnen. Bij de ingang van het hotel stonden mensen klaar om ons een blikje Heineken in de handen te duwen. Heerlijkgedouched en getut, schone burgerkleding aan en gegeten in het hotel met uiteraard een lekker koud biertje erbij. De eerste avond ben ik op tijd naar bed gegaan, ik voelde me inmiddels wel stukken beter, maar was erg moe en om 8 uur de volgende ochtend hadden we ons verplichte groepsgesprek.

Het doel van die 2 dagen Kreta is namelijk 'adapteren' van oorlogsgebied naar huis. Met andere woorden de overgang van militair naar burger een beetje soepel te laten verlopen. Onder (enigszins) gecontroleerde omstandigheden om schakelen van alertheid naar lekker ontspannen, van uniform naar spijkerbroek, van je Fab naar wat luxere leefomstandigheden en last but not least van 5 maanden drooglegging naar wijn en bier! Een groepsgesprek onder begeleiding van 2 gespreksleiders was een verplicht onderdeel daarvan.
Daarna zijn we met een groepje mensen het stadje Chania gaan verkennen: heerlijk shoppen, door de mediterane straatjes slenteren, 2 uur lang uitgebreid gelunched met heerlijke wijn erbij, lékkere koffie drinken bij de Star Bucks, en uren op een terrasje gezeten met iets te veel wijn!

De volgende ochtend ietwat brak opgestaan, maar dat was snel vergeten toen we in het vliegtuig naar Eindhoven stapten: nu écht op weg naar huis! Op Eindhoven nog even snel een praatje van Generaal van Uhm en afscheid nemen van m'n collega's en toen kon ik me in de armen storten van John en Papa & Mama!

De afgelopen 5 maanden heb ik ontzettend veel nieuwe dingen gezien, gedaan en geleerd. Het was voor mijn een fantastische ervaring, met uiteraard pieken en dalen. Zonder de steun van mijn 'thuisfront' was het allemaal een stuk lastiger geweest, dus bij deze wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie steun! Voor het lezen van m'n blog, de vele reacties, mailtjes en kaartjes: BEDANKT!!!

Ik ga nulekker genieten van het weer thuiszijn:HOME SWEET HOME!

liefs,
Nienke