De eerste week

De eerste week zit er alweer ruimschoots op en er is al een hoop gebeurd!

De dag na aankomst, met de vermoeidheid van de reis nog in onze benen, begonnen we gelijk met de HOTO: de hand-over-take-over. Met andere woorden: praten met je voorgangers en zorgen dat je er z.s.m. achterkomt hoe het ziekenhuis reilt en zeilt, wat je taken zijn, waar je moet wezen voor het oplossen van welke problemen, et cetera.
Met zowel de oude crew als de nieuwe crew in het ziekenhuis is het behoorlijk aan de volle kant en eigenlijk heeft iedereen na een dag of twee zin in het vertrek van het oude team: wij, de nieuwe crew, hebben zin om te beginnen en er onze eigen toko van te maken, en de oude crew is er klaar mee en wil lekker naar huis.

De eerste 5 dagen konden we ook nog niet in onze eigen Fab's (slaapcontainers) omdat onze voorgangers daar nog lagen, en sliepen we in de transitieruimte: een zaal rechtsstreeks grenzend aan de kantine, met alle gevolgen van dien. Met 70 man in een te kleine ruimte, nauwelijks plek om je tas neer te zetten laat staan uit te pakken, geen pirvacy, altijd lawaai en een geur die een combinatie leek te zijn van natte hond en verstopte riool: een waar vakantie-oord!
Gelukkig was het tijdelijk, want zodra we officieel het ziekenhuis overnamen op 1 december, hadden we ook recht op slapen in de fab's!

Gelijk de eerste dag dat het ziekenhuis in onze handen was, kregen we 5 Afghaanse gewonden binnen na een suicide-aanslag in Tarin Kowt. Erg fijn voor ons, want we konden gelijk aan de slag! Niet alleen de spoed-eisende hulp, maar ook de OK (operatiekamer), de verpleegafdeling en het logistieke systeem werden gelijk belast. We konden lekker warm draaien en gelukkig liep alles soepel: een boost voor ons zelfvertrouwen!

Binnenkort meer over het leven op Kamp Holland!

Liefs,
Nienke

P.S. Bedankt voor al jullie reacties! Het is echt fijn om te merken datmijn 'thuisfront' zo meeleeft! Door het slechte internet lukt het niet altijd iedereen apart te bedanken, dus bij deze!

De reis

Donderdag zijn we dus vertrokken vanaf Vliegbasis Eindhoven. Het eerste stuk naar Minhad (Dubai) vliegen we met een gewoon vliegtuig van Martinair. De opluchting na het afscheid en de rolletjes mentos zorgen gelijk voor een schoolreisjes-gevoel!

Na 6 uur komen we aan op Minhad: een militaire vliegbasis waar we overstappen. Het vervolg van onze vlucht zal namelijk met een Hercules plaatsvinden. De vier uur wachten op Minhad wordt gevuld met kleffe sandwiches en het regelen van de bagage. Afgezien van de bagage die we al bij ons hebben (een grote tas, handbagage en een labtoptas) krijgen we hier onze verplaatsingsuitrusting uitgereikt: een zware plunjebaal, scherfvest, helm en wapen. Vanaf dit moment moeten we bij iedere verplaatsing (van vliegtuig naar vrachtwagen naar loods naar bus naar tent naar andere bus naar wachtruimte naar incheckruimte naar vliegtuig en weer terug) al onze spullen meeslepen: het schoolreisjes-gevoel begint te verdwijnen.....

Eenmaal in de Hercules krijgen we uitleg over veiligheidsmaatregelen. We zitten in lange rijen met helm en scherfvest op en wapen tussen de knieën. De herrie van het vliegtuig maakt dat communiceren niet mogelijk is. Vlak voordat we Afghanistan binnen vliegen, gaan alle lichten uit, alleen een zwak rood licht blijft branden, zodat we zo onopvallend mogelijk vijandig gebied binnenvliegen. Het hele beeld doet me denken aan een scene uit een D-day film. Nu wordt het wel heel echt allemaal, het schoolreisjes-gevoel is in de verste verte niet meer te bekennen.....

Gelukkig landen we veilig op Kandahar Airfield, onze volgende stop. Na het gesleep met alle bagage is het inmiddels 4.00 uur 's nachts. In een tent mogen we even genieten van een veldbedje (maar wel naar de bunker rennen als het alarm gaat!). Onze rust is maar van korte duur want 2 uur later worden we weer opgehaald om te gaan inchecken. Dit keer voor onze laatste vlucht!

De vlucht naar Kamp Holland is met een klein vliegtuigje (een Dash, voor de liefhebbers) en omdat het niet ver vliegen is vliegen we vrij laag. Wat een prachtig uitzicht! Een bergachtig maanlandschap glijdt aan ons voorbij, in alle bruin- en grijstinten die je maar kunt voorstellen!

Als we geland zijn en nog éven met wat bagage hebben gezeuld worden we hartelijk ontvangen door het ziekenhuispersoneel: een warm welkom!
Na een korte rondleiding is het inmiddels 30 uur geleden dat we vertrokken zijn en willen we maar 1 ding: slapen!

Afscheid nemen......

23 november

Time flies en over 3 dagen is het al zover.... Het voelt dubbel: ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben en heb zin om te gaan, maar als ik denk aan het naderende afscheid krijg ik toch een beetje buikpijn.....

De afgelopen 2 weken heb ik niet meer gewerkt. Ik heb me vooral bezig gehouden met de laatste voorbereidingen: laatste aankopen doen, zorgen dat m'n tas niet te zwaar is, m'n administratie op orde brengen en zorgen dat John alles kan vinden, en last but not least: zorgen dat m'n labtop bomvol staat met leuke films en goeie muziek!

Daarnaast genoeg tijd voor leuke dingen: lekker met m'n moeder naar de bios, uiteten en stappen met J.C. Tigre, etentjes met vrienden en familie, thee-afspraken en lunchdates met vriendinnen, extra bewuste quality-time met John, kortom: nog even genieten van m'n sociale leven voordat dat zo meteen even vierenhalve maand op pauze wordt gezet....

27 november

De laatste dagen thuis liep de spanning van het naderende afscheid zo hoog op, dat het vertrek uiteindelijk een beetje voelde als een opluchting: niet meer opzien tegen het afscheid nemen, maar gaan beginnen aan de uitzending én stiekem alweer een beetje aftellen naar het weerzien!

Inmiddels ben ik al aangekomen in Kamp Holland, maar daarover en over de reis binnenkort meer. Nu lekker slapen!

Liefs Nienke

De voorbereidingen

Vanaf half augustus ben ik full time bezig met de voorbereidingen voor de uitzending: het opwerken.

Ik ga mee met een hospitaalcompagnie van de landmacht, waarvan de meeste mensen elkaar dus al kennen en al langer met elkaar samenwerken. Gelukkig word ik door de meeste mensen hartelijk ontvangen, zeker als blijkt dat ik meer dan gemiddelde SEH(spoedeisendehulp)-ervaring heb.

In de eerste weken van het opwerken gaat het vooral om het samenwerken: op elkaar ingespeeld raken, communicatie, werkafspraken en protocollen duidelijk krijgen, enzovoort. We trainen vooral met lotusslachtoffers (mensen die zijn opgeleid om voor slachtoffer te spelen en zichzelf schminken waardoor het erg echt lijkt), die je het gevoel kunnen geven dat je echt met een patiënt bezig bent.
Niet alleen de communicatiebinnen ons eigen SEH-teampje komt aan bod, ook met de andere ziekenhuis-afdelingen en het role3 ziekenhuis in Kandahar. We lopen tegen praktische problemen aan waar je in Nederland weinig tot geen last van hebt. 'Even' een patiënt overplaatsen naar een ander ziekenhuis bijvoorbeeld: daar moet een helicopter voor vliegen, dus die moet beschikbaar zijn en het moet veilig genoeg zijn om te vliegen, etc.
Goed dat we nu al hier in Nederland nadenken over dit soort medische en logistieke beperkingen, dan hoeven we dat daar niet voor het eerst te gaan doen!

Behalve de medische vaardigheden moet ook de Basis Militaire Vaardigheden getraind worden! Dat betekent schieten met glock (een pistool) en diemaco (een semi-automatisch geweer), handgranaten werpen, en militaire zelfverdediging.
Ik begrijp dat iedere militair op uitzending dit moet kunnen en het is ook best leuk om te trainen, maar ik hoop het niet nodig te hebben. Want tegen de tijd dat ik vanuit het ziekenhuis met handgranaten moet gaan gooien, is er op een hoop fronten een hoop mis gegaan!

Halverwegede opwerk-periode zit een week MGI: missie gerichte instructies. Een week lang krijgen we les over Afghanistan: hetland, het klimaat, de cultuur, de mensen enzovoort. Ook een lesje bermbommen herkennen komt langs en we krijgen info over alle veiligheidsmaatregelen en omgang met de media.

Tussen door moeten er praktische zaken geregeld worden: je hele uitrusting compleet krijgen, zorgen dat de uniformen geïmpregneerd zijn tegen zandvlooien en andere stomme beestjes, vaccinaties halen, dental-fit-gekeurd worden, otoplastieken laten aanmeten enm'n contract moet nog 'even' verlengd worden. Het één verloopt moeizamer dan het ander, ook doordat ik in dienst ben van de marine en mee ga met de landmacht, maar inmiddels is gelukkig bijna alles voor elkaar.

Eind september draaiden we dan tenslotte onze eindoefening: in Edewas een militair ziekenhuis opgebouwd uit legertenten, waar we met de hele club gingen trainen. Ook de Singaporezen en de Australiërs waar we straks mee samenwerkenkomenervoor naar Nederland! In het begin was het aftasten en liep de communicatie niet altijd even soepel, maar aan het eind van de oefeningwaren we behoorlijk op elkaar ingespeeld en is het een gezellige groep!

WE ZIJN ER KLAAR VOOR!!!

Hoe het begon....

Eind juni kreeg ik van de Marine de vraag of ik met de Landmacht mee wilde op uitzending naar Uruzgan.

Kamp Holland heeft een klein militair ziekenhuis met 2 traumabedden, 2 IC-bedden, 2 recovery-bedden, een operatiekamer, een verpleegafdeling, een laboratorium voor eenvoudig bloed- en urineonderzoek enmogelijkheden voor röntgenfoto's en echo's. Ook zit er een apotheek, een huisarts, een tandarts en een fysiotherapeut.

Mijn werkplaats daar zou de spoedeisende hulp worden. Samen met een klein team bestaande uit een verpleegkundige en 2 medics (militairen met een stukje medische opleiding) de eerste acute opvang doen van oorlogsslachtoffers: Nederlandse militairen, ANA's(Afghanistan National Army), militairen van andere nationaliteiten, burgers en kinderen. De meesten komen binnen met verwondingen door bermbommen, maar ook verkeersongelukken komen voor en natuurlijk ook de 'gewone'' spoedeisendehulp-zaken als een blindedarmontsteking of een hartinfarct komen binnen.

Medisch gezien dus een enorme uitdaging. Maar ook persoonlijk een uitdaging: 4 maanden werken onder beperkte omstandigheden, 24/7 alles delen met een kleine groep collega's. Een kleine bijdrage kunnen leveren aan hopelijk de opbouw van een land, het gevoel van iets goeds kunnen doen voor mensen die bij toeval geboren zijn in een land waar het allemaal niet zo mee zit. Toch een beetje m'n kinderdroom van arts-zonder-grenzen kunnen waarmaken......

Maar ook: ver weg van John, familie en vrienden, de feestdagen missen, vrijwillig vertrekken naar oorlogsgebied met de bijbehorende risico's.......

Bang zijn spijt te krijgen als ik het niet doe, de uiteenlopende meningen van de mensen om me heen, het speelde allemaal mee in het nemen van de beslissing.

De keuze was moeilijk, maar nu ben ik blij dat ik JA gezegd heb!